Personel medyczny może stosować przymus bezpośredni jedynie w ściśle określonych sytuacjach. Każdy przypadek - przetrzymywania, unieruchomienia, izolacji i przymusowego zastosowania leków - musi być odnotowany w dokumentacji medycznej.
Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego definiuje przetrzymywanie jako krótkotrwałe unieruchomienie z użyciem siły fizycznej, przymusowe zastosowanie leków – jako doraźne lub przewidziane w planie postępowania leczniczego wprowadzenie leków do organizmu osoby bez jej zgody, unieruchomienie – jako obezwładnienie, np. z użyciem pasów czy kaftana bezpieczeństwa, a izolację - jako umieszczenie w zamkniętym i odpowiednio przystosowanym pomieszczeniu, w którym osoba przebywa pojedynczo.
Tylko w uzasadnionych przypadkach
Przymus bezpośredni może być stosowany w szpitalu psychiatrycznym lub domu pomocy społecznej, a także w przypadku, gdy osoba z powodu zaburzeń psychicznych zagraża swojemu życiu lub nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i musi być przewieziona do szpitala.
